moje Jare Gody

Za dwa dni święta Wielkanocne, dla wielu z Was ważne wydarzenie, dla mnie od jakiegoś czasu już tylko tradycja spędzania w gronie rodzinnym dwóch dni przy tradycyjnych potrawach i wspólnych rozmowach, radość z rozkwitającej wiosny,  dłuższego dnia, słońca i odradzającego się życia.

Nie święcę jaj, nie dzielę się nimi, ale przygotowuję kojarzące się z tymi świętami potrawy ( w tym roku zmodyfikowane, bo przestałyśmy jeść mięso, chociaż dla syna muszę coś ugotować wbrew sobie. )

Czy to mimo wszystko hipokryzja ? W moim odczuciu nie, bo przecież głęboko zakorzeniony w kulturze słowiańskiej zwyczaj malowania jaj, które były symbolem nowego odradzającego się życia,  to katolicy przejęli i włączyli do swoich obchodów wielkanocnych. 

Nie stałam się nagle wyznawczynią słowiańskich bóstw, nie nawróciłam się na religię przodków, ale w jakiś naturalny i zgodny z naturą sposób odczuwam to, co oni kiedyś przed wiekami czuli i co kultywowali tak długo, jak tylko mogli i co tylko udało się im przemycić, nie narażając się na śmierć czy tortury chrześcijan.

Jak widać z poniższego tekstu z Wikipedii, który trochę przereagowałam, tak naprawdę obrzędy wielkanocne są bardziej pogańskie niż  chrześcijańskie. 

Jare Święto (Jare Gody) – w kulturze słowiańskiej kilkudniowy cykl obrzędowy związany z zakończeniem zimy i powitaniem wiosny i jednocześnie najważniejsze święto w roku- dzień zwyciężał z nocą, a dobro zwyciężało zło.

Okres zwyczajów i obrzędów magicznych (znanych z przedchrześcijańskiej kultury ludowej Słowian) rozpoczynały przygotowania do symbolicznego przepędzenia zimy, które polegało na topieniu lub spaleniu słomianej kukły zwanej Marzanną, Morą lub Smertką. Odbywało się to zwykle w pierwszy dzień wiosny - przypadający w okolicy równonocy wiosennej, wypadającej (nie uwzględniając roku przestępnego) 21 marca. Nietrudno się domyślić, ze utopienie marzanny oznaczało śmierć zimy. W czasach prasłowiańskich wierzono, że zabicie postaci przedstawiającej boginię śmierci spowoduje jednocześnie usunięcie jej królestwa, czyli zimy, i nadejście wiosny. W prastarych czasach kukłę wykonywano ze słomy, owijano bandażami i kolorowymi szmatkami. Czyniono to przy trzaskaniu z batów, terkocie i klekocie grzechotek, śpiewie i grze na wszelkiego rodzaju instrumentach. Do dzisiaj z tego co pamiętam na wsiach nadal strzela się w nocy poprzedzającej zmartwychwstanie

Dalsza część przygotowań i zabiegów magicznych dotyczyła powitania wiosny i trwać mogła nawet do pierwszej porównonocnej pełni Księżyca. Chcąc przyspieszyć oczekiwane przyjście wiosny i słonecznych dni rozpalano na wzgórzach ogniska. Młodzi wyruszali na łąki i do lasu w poszukiwaniu wierzbowych i leszczynowych witek, z których następnie "budowali" wiechy. W celu "przepędzeniu starego, zasiedziałego zła" wietrzono i sprzątano domostwa oraz obejście, prano i szykowano świeże odzienie. Całe gospodarstwo obchodzono i okadzano ziołami każdy jego zakątek. Pieczono również placki (szczególnie wiosenne kołacze). Najważniejszym prasłowiańskim zwyczajem było jednak malowanie jajek – mających wnieść do domostw energię i radość życia oraz mających zapewnić urodzaj i powodzenie na cały rozpoczynający się wiosną nowy rok wegetacyjny.

Kulminacją tych przygotowań były zazwyczaj urządzane na świętych wzgórzach uroczyste uczty, podczas których organizowano igrzyska połączone ze śpiewem i tańcem oraz obdarowywano się kraszankami. Nazajutrz dzień rozpoczynano od obmywania się w świętej wodzie. Obchodzono również Śmigus – rytuał polegający początkowo na uderzaniu się nawzajem rozkwitłymi witkami. W późniejszym okresie oba te zabiegi magiczne – mające oczyścić oraz przynieść siłę i zdrowie – połączono w znany nam współcześnie zwyczaj Śmigusa Dyngusa. Wieczorem udawano się natomiast na mogiły przodków, gdzie pozostawiano dla nich jadło i wspominano zmarłych

Oczywiście Jare Święto było nie tylko okazją do psot i zabawy, miało też dla Słowian głęboki wymiar religijny. Tego dnia rodził się bóg Jaryło, patron Jarego Święta. To bóg płodności i wiosny, przedstawiany jako młodzieniec z wieńcem na głowie, siedzący na białym koniu, w jednym ręku trzymający pęk zboża, a w drugim ludzką głowę. „W obrzędach wiosennych zwanych także Jaryłą albo Kostrubą, wyobrażany był często jako kukła z wyolbrzymionym przyrodzeniem, mającym zapłodnić ziemię i przynieść wiosnę. Jaryło dokonuje aktu zapłodnienia za pomocą rosy albo wiosennego deszczu” – można przeczytać na stronie Rodzimej Wiary, współczesnych wyznawców religii Prasłowian.

(Tekst zaczerpnięty z Wikipedii i Newsweeka)

Powiem, że urzekła mnie ta rosa Jaryły, widać nasi przodkowie w swobodny sposób mówili i świętowali to, co naturalne i zgodne z ludzką naturą,  nie byli skrępowani kajdanami "grzechu" Nie miałabym nic przeciwko, gdyby to ta religia była u nas powszechna ;)

O Jaryło  zwanym w innych słowiańskich rejonach  Jaruna, Jarowit , który jest synem-córką Swąta-Światowida i Wspóry-Strąprzy lub Swąta i Głąbi-Powłoki można przeczytać  tu klik

    Dobrych świąt , kochani :)

 sonic