Gdybym...

Gdybym była Picassem ten okres w moim życiu nazywałby się czarnym.

Nade mną  mnie wiszą gęste, czarne chmury, jestem w totalnej czarnej dupie i czarne perspektywy mam  w perspektywie.
To wcale nie pleonazm, to fakt.
 Czarny humor mi jednak nie towarzyszy, bo nawet na niego nie mam humoru.

Jedyne co białe w moim życiu, to kawa. Taki mój lajf.

Jeśli nie wydarzy się jakiś cud, to czarna mogiła mnie czeka. To nawet śmieszne by mogło być, gdyby nie było tak  żałosne i jak najbardziej  smutne.

Szukam tematów zastępczych w głowie, ale i tak pogrążam się w beznadziejności.
 Brak mi pola do popisu, brak mi efektywnego działania.
Mam bardzo niską samoocenę, zasłużoną jak najbardziej. 

Tyle bym chciała robić, ale nie mam jak. I to  mnie jeszcze bardziej deprymuje.
 Gadam sama ze sobą, czasem nawet na głos, coś z siebie wyrzucam,
coś sobie obiecuję i nie dotrzymuję słowa.

 Zawodzę na całej linii.

I to cholerne poczucie odpowiedzialności. 

I boję się, cholernie się boję tego, co dalej będzie.

Czekam na cud, czekam na znak, na odmianę losu.

Natychmiast!

I to też jest problem, że czekam, zamiast coś z tym wszystkim zrobić, ale za cholerę nie wiem jak!

Obawiam się  jednak, że tym razem się już nie wywinę i że zrobić już z tym nic nie potrafię.

Nie, nie mam depresji. Mam kłopoty i bardzo trzeźwy ogląd  mojego położenia.

Oraz żadnego wsparcia, a liczyć na siebie już mi coraz ciężej.

Taka sytuacja.

Zawsze byłam bardzo dobrze poinformowaną optymistką, wierzyłam, że jakoś to będzie, że wyjdę na prostą, że jutro też jest dzień, dam radę. Ale ile to może trwać? 

Chciałbym mieć okres błękitny oraz różowy.

Gdzie jesteś mój Picasso?