Historia z podwójnym dnem

Wybrałam się wczoraj z córkami na zakupy. Najpierw był sklep z tkaninami obiciowymi, tapetami i dodatkami do mieszkań. Poszłyśmy tylko po tkaninę tapicerską, a wyszłyśmy z pomysłami na ozdobienie ścian kapitalnymi tapetami oraz zamówiłam piękne industrialne lampy do kuchni. Tkaniny nie kupimy, bo ta która nam się bardzo podobała, jest strasznie droga i w sumie lepiej kupić nową kanapę, bo wyjdzie na jedno.
Potem byłyśmy w Manu i tu, jak to w CH, obleciałyśmy kilka sklepów, wymieniać nie będę, ale było ich sporo i kiedy padnięte wracałyśmy do samochodu zorientowałam się, że nie mam kluczyków. Przeszukałam torbę, przeszukała ją Najstarsza i chciał, nie chciał musiałyśmy się wrócić do odwiedzanych sklepów, a że było ich, jak wiecie, wiele, to trwało to długo. Nikt nigdzie kluczy nie znalazł, w punkcie informacyjnym też ich nikt dla nas nie pozostawił, ochrona sklepu też nic nie wiedziała. Najlepsze jest, że po przyjściu do Manufaktury, gdzie weszłyśmy od strony Leroy Marlin, zgłosiłyśmy ochronie sklepu, że na parkingu stoi wypasiony opel z otwartą szybą, a wewnątrz znajduje się kurtka, która aż prosi się złodziei, by ją ukraść i ochrona przez radiowęzeł zaczęła szukać roztargnionego klienta i gdy ci sami ochroniarze potem usłyszeli, że teraz to ja szukam swoich kluczy, byli nieco zdziwieni. W sumie, było to jedyne miejsce, gdzie zatrzymałam się na dłużej i tylko tu te klucze mogły zostać. Z drugiej strony byłam pewna, że schowałam je do torby, a gdybym jednak je upuściła, to powinien być niezły huk, bo jest ich cały pęk.
Zmartwione  wezwałyśmy taxi, córki pojechały do domu po zapasową parę, a ja w bluzce na ramiączkach pilnowałam swojego grata, oczekując aż niecny znalazca przyjdzie na parking i pilotem zacznie dopasowywać klucze do samochodu. Jedyne szczęście, że w torbie całkiem przypadkiem miałam klucze od mieszkania Najmłodszej, bo w przeciwnym razie musiałabym wzywać ślusarza do wyważania zamków o godzinie 22 w nocy.
No więc czekam na tym parkingu i marznę, aż zjawia się Najstarsza z kluczami, tyle, że to nie te klucze wzięła. Były bardzo podobne,  marka ta sama, ale od auta, którego już nie mamy. Dobrze, ze taksówkarz nie zdążył odjechać i Najstarsza znów pojechała do domu, a ja dalej marzłam przy aucie.
W końcu zapasowe kluczyki do mnie dotarły i zziębnięta wylądowałam w domu, cały czas zachodząc w głowę, jak to się stało, że zgubiłam ten cholerny pęk.. Zaczęłyśmy narzekać, ze my takie dobre, wykazałyśmy się postawą obywatelską, chciałyśmy innym pomóc, a same padłyśmy ofiarą jakiegoś złodzieja, który na pewno już tych kluczy nie odda ze złości, że auta na parkingu nie ma. Mimo wszystko byłyśmy zadowolone, że chociaż do domu się dostałyśmy.
Torba leżała na stole, a ja żartując złapałam ją za uszy  i ostatni raz nią potelepałam, wywracając do góry nogami i wówczas.... zguba wypadła! Okazało się, że tam była taka usztywniająca dno wkładka, pod która te  kluczyki się schowały.
Tym  sposobem zafundowałam sobie i dziewczynkom 2 godziny wątpliwej rozrywki.
Szkoda tylko, że nikt nie sfilmowałam naszych min, bo każda z nas co najmniej 3 razy tę torbę sprawdzała.
A ileż było szczęścia z tego, że znalazłam coś, czego nie zgubiłam ;)
Na marginesie dodam, że tę letnią torebkę noszę od dwóch dni i zupełnie zapomniałam o jej podwójnym dnie.
sonic