ja, kosmitka

Od kilkunastu dni można obserwować na nocnym niebie dwie planety - Marsa i Saturn, a dodatkowo piękną gwiazdę Antares, która świeci mocnym czerwonym kolorem, tak jak i Mars.

Uwielbiam przyglądać się gwiazdom, a świadomość tego, że patrzę na planety, które zna się właściwie tylko z podręczników, napawa mnie dziwnym odczuciem, jakbym leciała jakimś kosmicznym pojazdem i mijała je z daleka. Kosmos wydaje mi się tak bliski i tak bardzo odległy jednocześnie. Pamiętam z dzieciństwa, jak zaczytywałam się w powieści "Proxima" Borunia i Trepki. Miałam tylko tę jedną część trylogii, bardzo stare wydanie, i gdy nadeszła era internetu, obiecywałam sobie, że muszę zdobyć pozostałe dwie części Do dziś tego nie zrobiłam, ale na pewno to zrobię !
 Książka uległa spaleniu podczas pożaru w domu, ja miałam wówczas może z 11 lat, ale do dziś odnoszę wrażenie, że była to fantastycznie fantastyczna historia, bo zrobiła wówczas na mnie piorunujące wrażenie. Jako dziecko zawsze marzyłam, że przylecą po mnie kosmici i w tym celu zostawiałam w  nocy otwarte okno, a rano budziłam się niestety rozczarowana, że mnie nie porwali. Serio!
Dzisiaj więc patrzę na tego Marsa i tak sobie myślę, że kiedyś, kiedyś tam, w odległej przeszłości mała sonic marzyła o tylu rzeczach i tak wiele z nich się nie spełniło, za to wydarzyło się tak wiele innych, że nawet o tym nie śniła. Może to dobrze, że ta sonic o tym wszystkim co ją miało spotkać nie wiedziała, bo by się wystraszyła. Z drugiej strony, gdyby się tak wystraszyła i uciekła gdzieś w siną dal,  nie spotkałoby ją tak wiele dobrych rzeczy. Teraz jestem zbyt mocno związana z Ziemią, wiążą mnie z nią inni mali Ziemianie i chyba Kosmitom dzisiaj już bym podziękowała za podróż w jedną, odległa stronę.

sonic