nie potrafię się pożegnać

Niech nie płaczą, Wasze oczy, niech nie płaczą...

Ja wybaczam - Wasze serca niech wybacza.

Już dostałam wszystko, co mogliście mi dać.

Teraz z góry patrze, z góry lepiej widać.

Wasze kroki strzec wciąż będę, krok po kroku,

nosem trącać nogi Wasze, dreptać z boku.

Wiec nie płaczcie, nie pytajcie, gdzie jest psisko...

Będę z Wami, choć inaczej, ale blisko...

Kiedyś w końcu lży obeschną, bo tak lepiej.

Wtedy także ja odetchnę w pieskim niebie.

I gdy zniknie pieśń żałobna i orkiestra żalu dęta.

Wyślę do Was Psiego Stróża - i mojego asystenta.

♥

Ten piekny, jakże wymowny w swej treści, wiersz dostałam od mamalinki. Dziękuję Ci kochana ♥

Mimo, że mnie spłakał, to daje mi/nam nadzieję, na ukojenie zbolałego serca.

Nic mi nie wychodzi spod pióra, nic nie wydaje sie ważne, ani zbyt  ciekawe, by się tym dzielić na blogu. 

W obliczu tej sytuacji wszystko wydaje się takie miałkie. 

Mijam na ulicach różne psiaki, patrzę jak wiernie spoglądają na swych właścicieli i serce mi pęka.

sonic