Wiosna

                                        słowa żywcem wyrwane z mojej piersi

21 marca dla mnie i tak zawsze będzie pierwszym dniem wiosny.

 Ot siła przyzwyczajenia i nic mnie nie obchodzi, że układ gwiazd, słońca, księżyca czy ziemi mówią co innego ;) Wczoraj pytałam najmłodszą, czy dzieci chciały iść na wagary. No cóż, okazało się, że nie. Ona jest na tyle jeszcze młoda, że nawet pojęcia nie miała, że taki zwyczaj panował/ panuje. Teraz ten dzień świętuje się tylko po przez kolorowy, zwariowany strój, co nie omieszkała w czyn wprowadzić. Pamiętam jakie za moich czasów towarzyszyły nam emocje- uciekać ze szkoły czy nie, solidaryzować się z klasą czy nie, wywalą ze szkoły, czy nie, będzie draka, czy nie, dyro nas złapie, czy nie ? Oczywiscie uciekaliśmy. Z duszą na ramieniu, ale jakie poczucie wolności i dorosłości !

Ten dzień też jest rocznicą śmierci mojego taty, urodzin byłego męża. 

I chyba tak zawsze postrzegałam ten dzień, jako granicę pomiędzy śmiercią, a życiem, między starym, a nowym. Rodzi się we mnie jakas ufność, że to co złe za nami, teraz przyjdzie nowe, dobre, lepsze. Oby.

Od rana piękne słońce niedające złudzeń- wiosna przyszła i nic już jej nie zatrzyma. Zaraz idziemy z najmłodszą na cmentarz do jej taty, potem spacer w poszukiwaniu zielonych listków na gałązkach, zawilców i przebiśniegów. 

We Wro miejskie trawniki usłane są już  krokusami, cóż za piękny widok!  Ale tam zawsze wisona przychodzi dużo wcześniej.

 Mam nadzieję, że następną będziemy podziwiac juz tam na stałe :)

        Żonkile na parapecie  skutecznie odwracają moją uwagę od brudnych okien.

Kto by się zresztą takimi przyziemnymi sprawami zamartwiał? ;)

Miłego weekendu!

sonic